Արդեն շատ ժամանկ է ես ուզում էի կարդալ այս գիրքը և կարող եմ ասել որ իմ խանդավառությունը տեղին էր։ Առաջին անգամ այս գրքի մասին լսեցի հոլոքոստի մասին կարդալուց։ Իմանալով թե ինչ ողբերգություն է ինձ սպասվում ես արդեն տրամադրվել էի, որ այն բարդ գիրք է լինելու։ Սկիզբը լինլելով զվարճ և ահոգատար աղջկա մասին, որը ուղղակի պատմում է իր օրերի մասին, ես չեի կարողանում ազատվել այն մտքից, որ վերջում նա մահանալու է։ Գրքի վերցնելուց ամեն անգամ ինձ չէր լքում տխթույան դառը զգացոթյունը։ Գրքի կեսերից երբ Աննը ստիպված է լինում լքել իր տունը, որպեսզի թաքնվի իր հայրիկի գրասենկայում, նոր կամցից սկսում ես հասկանալ թե ինչ է կատարվելու։ Կարդալով թէ ինչպես է Աննը նկարագրում պատժամիջոցները հրեաների դեմ այպիսի տպավորթյուն է գալի որ նա դեռևս չի հասկանում թէ ինչ է նրան սպասվում։ Նա նկարագրում է պատժամիճոցները որպես ուղղակի նեղություններ որոնք ուղղակի ժամանակի ընդացքում կանցնեն, նա ճիշտ էր բայց ափսոս միլլիոնավոր հրեաներ չկարողացան ապրել մինչ այդ օրը։ Հայրիկի մոտ տեղափոխվելուց առաջ Աննի հայրիկը ասաց մի տող որը ինձ այդպեսել մինչը գրքի վերջ հանգիստ չտվեց՝ Ամեն ինչ լավ կլինի մի մտածի, այս տողը չեր ունենա իր հարվածը եթե իր հայրկը ողջ չմնար իր Աննը չզոհվեր։ Շատ բարդ է պատկերացնել թե ինրպես է իրեն զգացել իր հայրիկը այդ ամենի միջով անցլեուց հետո։ Գրքի կեսերից արդեն կարելի է տեսնել Աննի կամացից ավելի արտահայտիչ վախը, նա սկսում է գրել կյանքի իրեն հոզող հարցերից սկում է կռվել իր ընտանիքի հետ և այս ամենը կարդալուց հետո միտք է ծակում որ նույնիսկ Աննը գուշակում էր թե ինչով է ավարտվելու գիրքը։ Նրանց միայն կապը աշխարհի հետ դա մի ռադիոընդունիչ էր որով նրանք սարսափահար լսում էին լուրերը։ Գիրքը ավարտվեց շատ կտրուկ երբ նրանց ուղղարկեից դեպի իրենց մահը։ Դրանից առաջ վեջին Աննի գրվածքը չէր կանխատեսում ոչմի լուրջ իրադարձություն բայց ցավոք սրտի ամեն ինչ ավարտվեց կարճ և կտրուկ։