Հավատքը դա ուղղակիորեն մտքի վիճակ է: Այն մարդը որը չի մտածում կրոնի մասին այլ մտածում է նրա մասին որ լինի լավ մարդ իր ընկերների հանդեպ լինի լավ մարդ ընտանիքի հանդեպ և իվերջո լինի լավ մարդ անծանոթների հանդեպ, ավելի մոտիկ է հավատքին քան այն մարդը ով մոմ է վառում և Իրան թվում է թե այն թողում է իր բոլոր մեղքերը։ Պետք չէ հավատքը օգտագործել որպես միջոց, որը անվերջ թողում է քո մեղքերը։ Այն պետք է տեսնել որպես միջոց որը կարող է մեզ ավելի մոտիկացել մի-միանց և օգնել հասկանալ թե ինչ է բարությունը, ինչ է չարիքը և վերջ վերջո թե ինչ է նշանակում լինել ուղղակի լավ մարդ։ Իմ համար հավատքին մոտիկ լինելու համար բավական է ինչքան հնարավոր է ճիշտ ուղղին լինել լավ մարդ դառնալու ճանապարհին։